sluipmoord
Vast in mijn eigen wetten en regels
Vast in mijn eigen corset
Omringt door een muur van tegels
Omringt door een net
Geen mogelijkheid om te vergeten
Geen handvatten om te vergeven
Het niet kunnen begrijpen
Het niet kunnen grijpen
Waar is het licht dat ik moet zien?
Waar is de opening?
Wie of wat kan mij verstaan?
Wie of wat kan het samen met mij aan
De tijd zal verder gaan
De tijd zal het leren
Doorgaan met ademhalen, met leven, met werk
Doorgaan en opeens, dan later ben ik sterk
Reacties op dit gedicht
| middernachtzonnesteek: | Zondag, februari 01, 2015 13:59 |
| mooi schrijven | |
| wervelende regenboog: | Zondag, februari 01, 2015 13:16 |
| je kunt nu al je kracht aanspreken die in je zit (verborgen) door je erop af te stemmen |
|
| Dasje (lucky): | Zondag, februari 01, 2015 12:08 |
| Vergeven en vergeten vergt keiharde inspanning elke dag. De ene dag lukt het beter dan de andere... Boosheid, verdriet, onmacht. En jawel op een dag ben je zo ver! Vriendelijke groetjes, Dasje ;o] |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, februari 01, 2015 11:45 |
| je hebt blijkbaar een achtergrond genomen die je niet kunt zien je achtergrond wijzigen.als je het geschrevene selecteert kun je het wel lezen | |
Over dit gedicht
| Auteur: wytske |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 01 februari 2015 | ||
| Thema's: | ||