Vandaag de dag komt de ommekeer,
je hoort het keer op keer.
Alles keert binnenste buiten,
je hoort ze al fluiten.

Als een fluitketel die op stoom komt,
komen de woedende wateren van de emoties.
Ze vagen alle shit weg,
voor velen is het domme pech.

Maar de schijn wordt doorzien,
daarna komt het gegrien.
De teringzooi,
het domme geklooi.

Het slaat nergens meer op,
zelfs geen flater meer.
De botte onwil,
lijkt een bittere pil.

Maar het alles doordringende gegil,
maakt iedereen wakker.
Wie is er nou echt de stakker,
het valt allemaal te bezien.

Kapot het kabinet,
het is voorbij met de pret.
Vanaf nu zijn wel allemaal zelf verantwoordelijk,
al het andere lijkt nog wel bekoorlijk.

Maar we hebben allemaal maar 24 uur in een dag,
en iedereen kan maar zoveel hebben.
Dus afschuiven is niet meer bij,
dat maakt toch niemand meer blij.

Zelfs al heet je Rutte,
of Samson.
Je ontkomt niet aan de conclusie,
het wordt dikke ruzie.

Want ieder heeft zijn deel,
aan het gekrakeel.
En de zondebokken,
zitten met de brokken.

Dat krijg je er nou van,
zegt de enige echte fan.
Van al het leven,
wat wil je nou echt?

Je zult het zelf moeten maken,
schreeuw dat maar eens van de daken.
Niet jij maar ik,
daar komt het op aan.

Dus wil je erop slaan,
sla jezelf dan maar niet op de borst.
Maar sla eerst op de trommel,
en maak korte metten met die rommel.

T gegrien is niet van de lucht,
maar de wateren zullen stromen.
Daarom roer de trommel,
en doe wat aan die rommel.

Aan gerommel geen gebrek,
daarom ook zo'n grote bek.
Maar hartelijk is anders,
daarom zeg het nu.

Wat je hart je wil zeggen,
woorden schieten tekort.
Zelfs een traan zegt nog meer,
als al die holle woorden.

Vul je woorden met tranen,
en ze spoelen de shit weer weg.
Al het andere is gewoon domme pech,
want dat slaat echt nergens meer op!

Wie weet komt dan de lach weer terug,
en rechten wij weer onze rug.
Als woorden weer inhoud hebben,
dan pas zullen zij ons redden!