Nee knikkende knieën...
In het zand gestoken hoofden.
Schudden als maar ja,
we weten wel.
Dat er met,
nee knikkende knieën.
Het liefst wordt weg gelopen.
Van al zo vaak vergeten,
harde stenen. Waar al,
menig keer...
Gemene stoten...
Tegen aan waren gegeven.
Over dit gedicht
| Auteur: onkruyd | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 03 februari 2015 | ||
| Thema's: | ||