Verzwelg
Verzwelg
Je ademt mijn ruimte in
verzwelgt de zuurstof
die mij stervende maakt
en me verstikt in stuipen
Je ketent mijn voeten
boeit deze handen
en rijgt het geheel aaneen
tot een galerij van stillevens
Je kneed en boetseert
vervormt mijn gezicht
tot onbewogen vlakte
gelijk gemaakt met de grond
Geen stem zal mij horen
want jij maakte die toonloos
En ik beloof dat geen één de schittering
uit mijn ogen zal doen verdwijnen
Reacties op dit gedicht
| karinvangelder: | Zaterdag, februari 07, 2015 14:50 |
| ik beaam Markemans woorden Kimmytje . heftig geschreven wat uiteraard een reden is dit te publiceren . heel knap ! liefs en sorry voor de late reactie x Karin |
|
| september: | Vrijdag, februari 06, 2015 16:42 |
| Wat heftig Kimmy. Maar heel goed geschreven. Als er uiteindelijk maar kracht komt. Liefs | |
| Markemans: | Donderdag, februari 05, 2015 21:36 |
| heel krachtig en mooi schrijven ik snap je volledig.. tc | |
