Onbestendig
Ik laat mijn knieën
de zeulende zeespiegel
ontmoeten en sluimer in
brekende lijnen van licht.
de weemoed krult met
donk’re golven alsmaar
hogerop me, waar tranen
stervend zijn en minzaam
gedijt het gemis als
de zoek zijnde rust.
de zeulende zeespiegel
ontmoeten en sluimer in
brekende lijnen van licht.
de weemoed krult met
donk’re golven alsmaar
hogerop me, waar tranen
stervend zijn en minzaam
gedijt het gemis als
de zoek zijnde rust.
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Donderdag, februari 12, 2015 21:52 |
| Verwerking kost pakken energie... Mooi geschreven. vriendelijke groetjes, Dasje ;o] |
|
| Dirk Hermans: | Donderdag, februari 12, 2015 19:13 |
| gevoelig verwoord | |
| Nayeli: | Donderdag, februari 12, 2015 18:27 |
| prachtig gewoonweg - de zeulende zeespiegel...wow | |
Over dit gedicht
| Auteur: Dennis Valkruid | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 12 februari 2015 | ||
| Thema's: | ||