tot leegte verstomt
zoals littekens bij elkaar staan
partituren van windgespeel in afstanden
- goeden moeten altijd als eerste gaan
al blijft de vraag waarheen
tot leegte verstomt
wordt er aan niets meer gedacht
zelfs vleugels blijven kromgebogen
alsof dat alles stiller maakt
uit passen sijpelt tempo weg
van 't ene uitzicht naar het volgende
pakken regenwolken zich samen
en tijd verstopt zich voor ogen
pauzes komen regelmatiger voor
met buitengewone precisie
imploderen tussenruimtes
en vlinderen in mijn hoofd
sunset 13-02-2015
Reacties op dit gedicht
| kimmytje: | Vrijdag, februari 13, 2015 21:23 |
| Prachtig schrijven alweer, Graag komen lezen, zoals steeds Liefs Kimmy |
|
| Dasje (lucky): | Vrijdag, februari 13, 2015 10:26 |
| De goeden vallen ook heel erg op tussen de massa. Mss vandaar dat het gemis groter is als zij verdwijnen. Fijne vrijdag nog! Vriendelijke groetjes, Dasje ;o] |
|
