Middelpunt
Als ik eens kon
het leven omkeren
terugdraaien naar
hoe het ooit begon
de magie van een ster
daad van scheppen
puur ontstaan
leven onder de zonnegod
en vrouwe maan
de getijden aangestuwd
op onszelf geënt
buiten de kracht
verankerd en balans
van alles en niets herkent
aan het zelve genoeg
ik zou het om willen keren
zoeken in een niemandsland
hervinden van de ongesproken zin
dan is niets meer te willen
geheugen in tijd verstrijkt
als getijden, beweging
zo binnen zo buiten
tot louter adem, middelpunt
een samenkomen en verstillen.
Reacties op dit gedicht
| september: | Dinsdag, maart 03, 2015 14:26 |
| Hartelijk dank voor de fijne reacties. Liefs en fijne dag gewenst. | |
| Syncoopł: | Maandag, maart 02, 2015 03:03 |
| pats boem..gediggie gemaok? mooi gespeeld met woorden :) |
|
| wervelende regenboog: | Zondag, maart 01, 2015 18:02 |
| we maken het tesamen weer tot waarheid heerlijk die verstilling graag gelezen September |
|
| karinvangelder: | Zondag, maart 01, 2015 16:30 |
| ik sluit mij helemaal bij de vorige reacties aan September ! heel mooi hoor x Karin |
|
| Anneke Bakker: | Zondag, maart 01, 2015 15:41 |
| Samen verstillen in het middelpunt van deze materie, een mysterie op zichzelf. Zeer mooi onder woorden gebracht. Lieve groet September en fijne middag nog. Anneke |
|
| Markemans: | Zondag, maart 01, 2015 15:27 |
| Prachtig schrijven Maya.. Heel graag gelezen.. Doet je denken he |
|
Over dit gedicht
| Auteur: september |  
|
|
| Gecontroleerd door: september | ||
| Gepubliceerd op: 01 maart 2015 | ||
| Thema's: | ||