jij, het enigste zichtbare
brillenglazen en tweemaal
de reflectie van lentezon erin;
stom en bleek roept de hemel
over nog vergeten velden
hoor je de kreten
aan tongen geketend
gezichtsloos in 't gras
reeds is de zee groen en warmer
en wij beiden, mythisch
delen de golven
gezamenlijk met de wind
ons lachen dartelt
van de ene schaduw
naar de andere
op deze lenterige dag
in 't stof van verdroogde aarde
en zijn vluchtige herinneringen
bent jij mij het enigste zichtbare
sunset 06-03-2015
Reacties op dit gedicht
