Smoren is nie goe, kheb het jaren geprobeerd.
Iedereen die knapt naar groen, realiteit die word verleerd.
Ik dacht ik ga het maken maar de hamer die kwam hard.
Ik dacht rijk ga ik worden maar dat was een slecht gedacht.
Nu ga ik werken voor het geld, het zuur verdiende poen.
Nu ga ik je laten zien hoe je het werkelijk moet doen.
Al die vuile ratjes kunnen chillen op men rug.
Al die vuile ratjes kunnen rotten met hun bucht.

Het zijn nog steeds je vrienden allen op het slechte pad.
Ja het zijn nog steeds je vrienden en het word van je verwacht.
Matties moet je helpen maar wat als het niet meer gaat
schulden heb ik torenhoog en kwil nie leven op het straat.
Nu denk ik aan mezelf, sorry mannen moet dit doen.
Jullie blijven in mijn hart, denk toch aan die tijden toen.
21 jaar en mijn tekst komt kankerhard
ik ben 21 jaar en kwil nie leven in de bak.

De opbouw van het leven is harde realiteit.
Ja dit kan je niet omzeilen, jongen van niks heb ik spijt.
Ik dacht ik heb veel maten maar dat bleek 1 grote naai.
Al die maten, vrienden, kameraden, alleen maar die haatzaai.

Allen onverdraagzaam, praten, lachen als het goed gaat.
Altijd maar dat pochen over hard je deze staat haat.
Praten over doekoe alsof je dit als naam draagt.
Maar wie kan mij vertellen wat er echt nog in ons omgaat.
Vrienden om je heen is het zaligste gevoel.
Maar een vrouw die van je houd, is als een rijkdom niet te doen.
Dromen over geldtransporten, rijke landen, poen.
Ik wilde alles met je delen maar je ogen werden groen.