’t is bijna als een eeuwigheid
tijd is nimmer terug te halen
't verstrooide graan uit kinderjaren
vogels op zwarte takken
laten mij buigen onder last van veren
gezellen op mijn reis
de doden schreeuwen
steeds wanneer ik aan hen denk
naar 't zuiden kijk
en sneeuw valt in mijn ogen
wervelen de dagen zich in nijd
en tergend langzaam, traag
lijken zij bijna op de eeuwigheid
sunset 11-03-2015
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Donderdag, maart 12, 2015 07:27 |
teun hoek, Ach weet je, hoe ouder je wordt, hoe moeilijker soms om bepaalde voorvallen te verdragen en hoe meer je getekend wordt; ook door wat er allemaal in deze wereld gebeurt. Dank je voor je lezen en reageren en nog een heel vredevolle donderdag. Vriendschappelijke groet, |
|
| teun hoek: | Woensdag, maart 11, 2015 16:50 |
| een moeilijke terugkijk naar ik begrijp. Sterkte. th | |
