Achtbaan
Glimlachend, mooi weer spelen..
zet de bloemen maar buiten..
Eigenlijk is het onkruid..
maar alleen ik zie dat.
Mijn achtbaan stort en stort..
er lijkt geen einde aan te komen..
Mijn hart kloppend..
de angst in mijn keel is te voelen.
Trekkend aan de riem..
wilskracht om eruit te komen.
Plots.. verslapt mijn greep..
ik realiseer mij..
dat ik dit wil.
Eerlijk zijn kan ik niet meer..
angst om verlaten te worden groeit..
als klimop over mijn hoge muur heen.
Het is goed zo.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Animola_* | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 maart 2015 | ||
| Thema's: | ||