de stilte van het pad

Fijn in jezelf te kunnen praten
als in een woud tijdens sneeuwdagen begraven
of het nou op de heen- of terugweg is.
Elke vlok die valt een stil woord,
losse gedachten ronddwalend
in wind zonder richting
meteen afgedankt
op open plekken weggewaaid.

Het woud van het leven had hoge sparren. Massa's levensbomen.
Ze groeiden terwijl we liepen.
Onze voeten groeven paden
tussen de torens van onze dagen, de toppen van onze jaren.
Onze paden verdwenen
maar we hadden onze ogen en gedachten nog.
Zo was de stilte van het pad
ooit een weg naar de geest,
misschien wel het vertrouwen.

Geschreven door

marchiano di noche

Reacties op dit gedicht

marchiano di noche vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

verdrietige schildpad:	Dinsdag, juni 23, 2015 15:49
heel mooi gedicht - goed je hier weer te lezen - lieve groet.

september:	Vrijdag, april 03, 2015 17:28
Een prachtig gedicht en de beelden schetsen van het te belopen pad ontvouwen zich. Vertrouwen is veel. Goed om je weer te lezen.

marchiano di noche:	Vrijdag, april 03, 2015 16:07
bedankt voor je reactie. voorzichtig weer een herintreden aan het maken. liefs M.

Roselynn:	Vrijdag, april 03, 2015 09:10
De stilte van .... het pad.... in vertrouwen... blijven lopen... Prachtig! Fijn je weer te lezen!

Over dit gedicht

Auteur: marchiano di noche
Gecontroleerd door: christina
Gepubliceerd op: 02 april 2015
Thema's: [Delen]