Ik heb het even gehad met rijmen en liefdevolle gedichten schrijven.
Ik voel me verward,
Stel ik me domme vragen of heeft ze het echt zo moeilijk.
Zij die alles voor mij betekent, zo ver weg en toch voel ik haar pijn in twijfels, haar twijfels in pijn.
Ik voel me vreselijk, dit wil ik niet.
Ik wil zo graag bij haar zijn om haar te steunen.
Ik heb het gevoel als ik niet bij haar ben ik er niet ben voor haar.
Hoe meer ik er aan denk, hoe onrustiger ik word.
Dit gevoel in mijn buik, zoveel angst.
Zijn dit allemaal illusies, maak ik me echt zorgen om niks?
Stilaan voel ik me toch gelukkig worden, is dit vertrouwen of is het weten?
Ik voel me beter nu ik hier schrijf, ik voel men vertrouwen in haar stijgen.
Ik hou van haar en dat geeft me weer een goed gevoel.
Nu denk ik aan haar, ik lach en schud vol liefde nee.
De staar van oneindigheid in mijn ogen.
Ik zie haar gezicht voor me en men lach reikt tot de buitenste lijnen van mijn kaak.
Waaw.