verder dan de eerste stap,
komen ze niet...
verder dan die ene stap,
nee, meer zien ze niet.
verder kijken ze nooit echt.
Het zicht verdwijnt dan altijd.
Niet echt iemand die voor mij vecht,
omringd door eenzaamheid en spijt,
om nooit echt kunnen vast te houden.
niet kunnen geloven...
niet echt gelukkig worden zoals we wouden,
niemand die mij echt iets had kunnen beloven,
Elke keer weer...
val ik van mijn eigen muur
en altijd doet het even zeer
en het kost me duur...
mijn ongevallen muur,
staat er altijd nog
en lijkt groter elk uur.
en heel dom blijf ik stiekem, toch...

{voor altijd hoop houden,
voor een uitstekende hand}