ik vraag mezelf wel eens af.. De dingen die ik heb gezegt, waren die wel terecht, op zijn plaats en zei ik dat oprecht..?
Er wordt over vanalles gepraat, terwijl er vaak nix wordt gezegt.. Communiceren met elkaar IS nooit slecht, zolang je de waarde van de woorde eenmaal erkent en de echtheid daarin herkent zadat je begrijpbaar bent zelf wanneer dat eventjes niet zo telt..
Ook hebben ze me vertelt dat mensen zo op duidelijkheid zijn gestelt, maar duidelijk de waarheid niet zijn gewent..
Eerst worden mijn 'grapjes' niet erkent, alsof alles wat ik zeg nooit egt meetelt, iemand die lekker kan lullen maar nix zinnigs vertelt, mensen daar dan mee laat lachen en andere er juist teleur mee stel.. Tot dat moment, dat je me effe wat beter kent en je beseft dat jij misschien een van de hoofdrolspelers van mijn 'grapjes' bent, er even over nadenkt en daarna pas de oorspronkelijke grap erkent.. Voor ze het zichzelf beseffen hebben ze mijn 'grap' alweer aan andere doorvertelt.. Zo'n moment voel ik me magisch als een soort van rijmheld.. Heb ze van iets bewust gemaakt, zonder het gezegt te hebben, ze hebben zelf mogen denken.. Dat is meer dan alleen je visie iemand zijn schoot op werpen..