De dagen gaan voorbij zonder een glimp van jouw kleurrijkheid
Hoopvol glijdt mijn blik richting het hek waartegen jij altijd je fiets plant
Je laatste woorden weggestorven, niets meer in de nabijheid
Je bent niet in het land
Maar ooit, ja ooit keer je weer
Terug naar hier waar het leven anders maar ook goed is
Vol van verhalen en leven, in je haar een veer
Voor slechts beperkte tijd maak je een einde aan mijn gemis
Ik wens ons wat ogenblikken samen, omarmt door de zon
Tussen velden en wegen waar de wind kalm briest en de takken zich achter ons sluiten
Niemand die ons navolgen kon
Het enige dat telt op dat moment zijn jij en ik op den buiten