Het eindeloze niets.
Trage voetstappen zetten zich voort..
slepende parelwitte jurk drijft over de grond..
Tranen vergaan en lossen op in het eindeloze pad..
vastberaden en toch onzeker.
Diepdonkere vlekken gemengd van tranen..
alles is diep donker.
De stilte overheersend, ogen sluitend..
ergerend aan mijn eigen ademhaling.
Laatste keer, laatste keer, ik laat het achter.
eindeloze vertrapte grond.
De cirkel die alles behalve vrijheid biedt.
het drijfzand waarin ik constant wegzak.
Zwichtend, het is te zwaar..
laat me vallen en wegzakken.
In het eindeloze niets,
terug naar niets, naar vrijheid.
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Donderdag, april 23, 2015 12:31 |
| als die vrijheid opheft als een ontluikende start uit drijfzand dan is een vaste grond gevonden. sterkte . th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Animola_* | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 23 april 2015 | ||
| Thema's: | ||