Wonder van bestaan
Daar ben je eindelijk
mijn wonder, mijn ster
ik kan wel blijven verdrinken
verdwijnen in jouw ogen
me wikkelen rondom
jouw aanwezigheid.
Daar ben je eindelijk
zo lang verwacht, geliefd
ik koester jou mijn kleine schat.
Zingend spreekt mijn hart
van Gods oneindige genade
lovend straalt mijn blik
hoger dan de hoogste
hemelboog tot u mijn God.
Ik kan niets meer
dan enkel handen vouwen
en vol verbijstering juichen
voor het wonder van jouw bestaan.
25 april 2015
Over dit gedicht
| Auteur: mienke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 25 april 2015 | ||
| Thema's: | ||