Donkerden je ogen
donkerden je ogen
ik heb je kussen
nooit willen blussen
deed water bij de wijn
maar jouw chaos
bleef een festijn
vaak donkerden je ogen
terwijl de zon volop scheen
samen voelden we de pijn
van het existentiële alleen
jij kon nergens heen
onbereikbaar in
een wereld die bruiste
tot de bui overtrok
plezier triomfeerde en
wij voorzichtigheid leerden
tussen dalen en bergen
weeft zich ons leven
de kleuren gescheiden
om het vloeken te mijden
in chaos en pijn wil ik bij je zijn
wil melker
04/05/2015
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Maandag, mei 04, 2015 10:24 |
| Liefde en ook pijn kennen vele kleuren Wil, maar jouw palet is groot heb ik al begrepen. Ik wens je een mooie vloekloze dag. Anneke |
|
| Aquarel: | Maandag, mei 04, 2015 09:27 |
| Mooi dat je er bent, Wil. Al is dat soms een strijd. Liefde reikt door donkerte heen. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 04 mei 2015 | ||
| Thema's: | ||