Kwijt
Kwijt
Ik was de stemvork van jouw hart,
tot het je niet meer boeide dat het vals werd.
Zo heb ik jou verlaten
jouw ogen wijd open gesperd.
Ik had wel in de gaten
dat onze zielen
zouden bloeden om verlies
van zuiverheid.
Maar het verziekte
verbleekt onze liefde.
Zo blijven wij mens.
Ik ben jou, maar mezelf niet kwijt.
Reacties op dit gedicht
| september: | Woensdag, mei 06, 2015 23:48 |
| Heel sterk gedicht Aquarel met een diepe inhoud. Mooi! Liefs |
|
| Aquarel: | Woensdag, mei 06, 2015 13:43 |
| Dank je, Janny, voor je fijne reactie. Liefs, Aquarel |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, mei 06, 2015 13:05 |
| mooi omschreven sterkte hoor |
|
| Aquarel: | Woensdag, mei 06, 2015 12:19 |
| Dank je, Teun. Ik zal mijn best doen. Liefs, Aquarel |
|
| teun hoek: | Woensdag, mei 06, 2015 11:32 |
| Sterkte in de hervinding van geluk. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: Aquarel |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 mei 2015 | ||
| Thema's: | ||