‘k wou dat ik eindelijk slapen kon
onrustig lig ik op het laken
draai, keer mij telkens weer
minuten kwellen mij als stonden
de stilte van de nacht
slaat mij klam om de oren
de buren slapen al geruime tijd
het hele blok zwijgt
beneden draait een auto
eentonig zijn motor
hoor ik wat aangeschoten lachen
[ik wurm mij omhoog
drink, ga naar het toilet
leg mij weer neer, ga rechtop zitten
in mijn bed draai ik mij
om en om]
't spookt in mijn hoofd
de beelden razen snel voorbij
als slechte film
alledaagse nachtmerries
maar zo reëel
in mij stuwt woede op
bij de eerste vogelzang
graaft zich steeds dieper
door lagen van mijn pijn
tot aan het licht van dag
sunset 07-05-2015
Reacties op dit gedicht
