liefde blijft ons vangen
waar 'k wandel door mijn herfst
ben jij nog steeds mijn liefste
in 't spoor van al jouw schreden
blijft 't denken fris en scherp
klinkt in jouw diepte steeds
de echo van mijn woorden
['k kan niet bewegen, adem
sluit mijn ogen: jouw huid
vluchtende bladeren als teken
van nabije vertes die zich openen
donkere wolken als stortvloed
stervende seconden]
zomerbloed vloeit uit de bomen
naakt in het zwijgen
- ooit komt de winter, wordt het koud
al blijft de liefde elke sluipende kilte
uit onze harten fluisteren
ons in haar warmte vangen
sunset 08-05-2015
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zondag, mei 10, 2015 07:34 |
Dasje (lucky) Dank je wel voor je lezen en reageren en geniet van een heerlijke zondag. Lieve genegen groet, |
|
| Dasje (lucky): | Zaterdag, mei 09, 2015 15:40 |
| Poezie van de bovenste plank... Prachtig! Vriendelijke groetjes, dasje ;o] |
|
