De woorden fluisteren weer
knisperen als dennennaalden
geur van hars en tevredenheid
letters keren zich aarzelend om
nog geen zin in roest of patina
en regelmaat, zij lopen weg
op hun kromme pootjes
Zelfs de ronde “O” rolt mee en zet
zich aan de kop van het peloton
wordt door een vulpen gestopt
verdwijnt in zwarte inkt, wacht
op een dramatisch gedicht, dat
zich uit de gouden punt vormt
tot vaste regels zinnigheid