Getrouwd met haar
Mijn einde is een slot waarin
de zilveren sleutel ontbreekt
want zwijgen is in mij vergaan
het woord is zolang het spreekt
Na zo'n honderd jaar van leven
raakt het lichaam op, versleten
van spijs verteren en van eten
en blijft zinnen zoeken streven
Immers zo lang de taal blijft
geschreven, gelezen, gezongen
is zij degene die mij drijft
Gevangen en in haar bedwongen
voor altijd door taal ingelijfd
heb ik naar haar hand gedongen
de zilveren sleutel ontbreekt
want zwijgen is in mij vergaan
het woord is zolang het spreekt
Na zo'n honderd jaar van leven
raakt het lichaam op, versleten
van spijs verteren en van eten
en blijft zinnen zoeken streven
Immers zo lang de taal blijft
geschreven, gelezen, gezongen
is zij degene die mij drijft
Gevangen en in haar bedwongen
voor altijd door taal ingelijfd
heb ik naar haar hand gedongen
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Zondag, mei 24, 2015 14:47 |
| zolang taal je drijft kom je er |
|
| Dreaming Star : | Zondag, mei 24, 2015 10:49 |
| Tja. En hopelijk was dat een gelukkig huwelijk. Mooi gedicht ;) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Stanislaus Jaworski | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 24 mei 2015 | ||
| Thema's: | ||