Lieve Bo, lief bulldogmeisje,

Geboren 26-10-2009 – Overleden 21-05-2015

Nadat we afscheid hadden genomen van Emi, onze eerste Engelse buldog en hond,
zijn we na een half jaar toch weer op zoek gegaan naar een tweede dogter toen wij hoorden via EBCN dat jij bestond.
Toen wij kennismaakten was jij net 1 jaar geworden en wij waren direct verkocht,
dat ondeugende snuitje, je mooie figuurtje ( hoog op je poten en goed op gewicht), je tomeloze energie, wij vroegen of je direct met ons mee mocht.
Nee, goed over nadenken en beslissen werd ons gezegd, dat was het juiste pad,
maar Bo je kwam niet meer uit onze gedachten en op 14-11-2010 hebben we je opgehaald om mee te gaan naar onze stad.
En toen begon ons avontuur om na je rustige en oudere zus Emi, jou als energie bom te laten wennen aan ons en ons thuis,
je bent geknuffeld, we hebben gespeeld, je hebt geslapen en veel uitgeprobeerd en volgde elke stof pluis…..
Wat genoten we van je blikken, vooral je schuine kop,
of je wilde zeggen “hou toch op”!
Of de arrogante look “ik ben het hier niet mee eens”,
maar ja we moesten toch af en toe je strenge papa en mama zijn, en dan zag je ons toch als lieve baasjes opeens.

Je sterilisatie was nog niet besloten of je staartje groeide naar binnen en dat was niet fijn,
daar moest wat aan gebeuren en hopelijk hebben we jou goed in 1 operatie kunnen helpen zonder al te veel pijn.
Je was weer snel de oude, spelen met papa, kroelen en koekjes eten met mama, buiten lopen met oma en slapen bij opa,
Een geweldige (klein)dogter, wij genoten van ieder moment en elke actie, het mooiste en liefste hondje van Europa.
Logeerpartijtjes bij opa en oma waren een feest met name de broodkruimels en je waterbadje kon je zo van genieten,
ook veel gespeeld met je nichtjes en neefjes, ze waren wat druk maar toch wel fijn om af en toe het middelpunt te zijn, dacht jij te denken, met deze kleine en lieve deugnieten.
Je hoorde er altijd bij tot het laatste familiefeestje op het Waddeneiland,
veel gezelligheid, buiten spelen en veel drukte, last kreeg je van je pootje maar je vond het allemaal honden-interessant.

Zoals vele bulletjes zijn gewrichten instabiele factoren en ook jij kreeg last van een knie (je rechterachterpoot) en moest je weer onder het mes,
we hebben beloofd dat het goed zou komen en dat wij er zouden zijn na de operatie voor jou, zonder stress.
Papa heeft met veel tijd, geduld en liefde deze revalidatie periode eind 2013 goed gevuld,
alle dagen is hij er voor jou geweest, hij heeft je gedragen en jullie hebben samen veel geslapen en natuurlijk gesmuld.
Je was weer in top conditie en had er zin in, menig (grote) tak, hond en soms jogger hadden het soms te bezuren ,
je kon het niet helpen, ook al hadden we twee seizoenen training met je gedaan, jij was het appartementengebouw en het park aan het afhuren.
Je had wat meer met mensen en dat liet je mening hondje merken,
zo was je karakter sterk, lief, moedig, dapper, mooi én altijd plassen in alle perken.

Eind 2014 kreeg je last van open voetzooltjes, maar ook je mooie huid leek wat roder te worden, wij werden ongerust,
wij als trouwe baasjes hebben alle data en signalen geobserveerd en opgeschreven, en uiteindelijk afspraken gemaakt bij de dierenarts plicht- en doelbewust.
In februari 2015 zijn verschillende allergieën geconstateerd,
wij waren direct gealarmeerd.
Wat voor therapie moeten wij in om Bo te helpen,
het is maar een klein hondje net 5 jaar, we willen alles doen om haar leed te verhelpen.
Veel is er sindsdien gebeurt, je hebt veel bezoeken gebracht aan de dierenartsen en keer op keer geen bevredigende reacties gehad op de medicijnen,
wij zagen het met lede en ongeruste ogen aan, wat betekent dit, zouden deze allergieën Bo weg laten kwijnen?!
Zowel papa en mama gingen zo vaak mogelijk mee om ook samen de oplossing te vinden,
om je gezond en sterk te krijgen en van de allergieën los te binden.

Donderdag 21 mei 2015 liet je je mama schrikken door in elkaar te zakken en “alles” te laten lopen,
je was echt niet lekker en de moeheid en de stress was in je geslopen.
Je viel even weg, maar kwam gelukkig weer bij, dus direct naar het dierenziekenhuis in de stad die dag,
na dit bezoek, ging het niet meer goed met je, geen drinken, geen eten, geen fut, het is alsof je ons met je lichaam vroeg; “het is over ik moet opgeven, als het mag”.
Op de vloer, naast haar kleine lichaam, hebben wij als baasjes de laatste adem van Bo gevoeld en gezien,
het is niet eerlijk, zij heeft zo verdiend om een langer leven te leiden, ze heeft al zoveel moeten afzien.
Lieve Bo, we zullen je nooit vergeten, je hebt een speciale en bijzondere plaats in ons hart ingenomen, die neemt niemand van ons af,
mooie foto’s en herinneringen die blijven ons bij, twee knuffel ratjes (die je als puppy al zo leuk vond) liggen op de bank om ons te zeggen, met Bo gaat het goed, ze is van de medicijnen af.
En kan koekjes eten bij de vleet,
niet meer denken aan een dieet.
Ze rent lekker maf, door de grasvelden, op een draf ,
En zegt volmondig “WAF”!

Wij houden van je lieve Bo, onze hondjesdochter, paps en mams.