en dan, op een dag, mijn einde
dat mij bevrijdt van elke wens
eens dat liefdevol land te zijn
al bleek de wereld nooit meer
dan aangemodderd gerommel

achter deze deur mijn thuis
vastgehouden met alle middelen
al wordt elke blik simpeler
af te tasten, te doorbreken
dan de lacunes van 't herinneren

beginnend bij de zetel waar
het middagdutje plaatsvindt
- liefst onder een warme plaid -
voorbij aan boeken en foto’s
tot aan de hoog-brede ramen

waar nergens ’t wit van muren
ontbreekt - zoals ik het wou
naast de onrust van blanco
bladen als naweeën van dit leven

om morgen, als men mij
tussen planken wegdraagt
mijzelf en anderen voor altijd
een vraagteken te blijven


sunset 29-05-2015