Mijn verstand fluistert mij de vraag vaak.
Of de zon het weten zal
Dat zij elke keer de wolken doet wijken
Voorkomt dat de regen valt

Elke zaterdag is een’
Zoals er tevoren geen was
En elke week weer mijn woorden
Dat het ook eens regenen mag

Jou vind ik in de mensenmassa
En dan nog
Zijn wij alleen
Want waar ik van de schreeuw houdt
Is er niet die wil van feesten als voorheen.

Het maakt niet uit waar mijn voeten staan
Mijn hoofd hangt
Wanneer jij er niet bent
Ben jij wat ik verlang

Ook in die mensenmassa
De dans is een liefde van mij
Maar de enige voeten die ik wil volgen
Die dans jij

De liefde is
De rust waar wij naar terug keren
Het einde van de dag
En dat de zon, zolang als we leven
Haar wolken wijken laten mag.