De eclips

Ik stond buiten met mijn brilletje op,
ze hadden het fenomeen uitgelegd,
het stond in mijn agenda,
de wolken mochten voor mij wegblijven.

Bij heldere hemel zou ik van een
spektakel kunnen genieten.
Zeker niet te missen.

Ooit was het anders.
Toen deed de maan het ook af en toe,
de medicijnmannen noemden het taboe.
Offers moesten komen, een dier of mens
om wie of wat die op dat moment
nu ontstemd was te plezieren.

Geen weermannen of kalenders
waar het in het breed werd uitgelegd.
die mensen moeten schrik gehad hebben,
dramatisch op een wolkenloze dag.
De maan zien voor de zon schuiven.
hun licht afnemen en hen
In het duistere van de nacht hullen.

Ze moeten gedacht hebben,
dat het einde nabij was, of nog erger
dat de hemel de aarde zou verpletteren.

Het is goed om in de tijd van nu te leven,
zodat we weten waar we aan toe zijn.
Niet zoals vroeger, de angst voor het vuur
van de bliksemschichten,
voor de aarde die zou stil kunnen staan
en niet meer rond de zon zou draaien.

Een iets hoop ik nu terwijl ik schrijf,
dat het wolkendek dat zich hier opstapelt
toch een stukje opheldering zal geven,
zodat ik met mijn brilletje en open mond,
het wonder van de natuur kan beleven.

Claire Vanfleteren ©