mijn laatste gedicht aan jou.. morgen begint mijn nieuwe jaar en ik wil jou geven wat jij vraagt van mij. de hel naar de hel met de mantel der liefde.niemand heeft baat bij neptolerantie,te laat,te laat, die tijd is voorbij.niks begrijp jij van mij maar je bent wel allermansvriend.waar sta jij,aan welke kant.lik de laars kus de hand ddie je slaat veel te veel verheve voor woede en verraadliever loop jij naar e vijand dan mij die kleine kans waar ik om vraag te geven.je bent bang voor iedere confrontatie,geen kritiek meet met twee maten.sluit de rijen in de ghetto,je voelt je verloren als je niet kunt haten.zeg me toch hoe kan het nog zo gaan.ik heb geleer at er toch niks meer is wat overblijft.je bent veranderd zeg je maar nog steeds met haat vergast.die duistere intimiteit waarmee jij praat,het is een grote val.zo nam mijn lichaam me steeds verder in de eenzaamheid.ons gesprek het mij diep geraakt,mijn brein heeft overuren gemaakt. en weer gekrenkt door dreigen wat je me verteld,sta ik weer versteld van onnodig woorden met geweld,machtsmisbruik,leugens en dreigementen.al mijn pijn wor in stand gehouden door jou pijn en jou haat.en zeggen dat ik gek ben mopje niemand ie mij werkelijk kent.wat ik maar zowel jij in het leven hebben meegemaakt had een aner allang gestoord gemaakt.ik vecht iedere dag tegen die val in die putmaar gek ben ik niet en ook geen oppervlakkige trut.fuck hulp,psychiater,zogenaamde vrienden en mooi/weer/praters. maar jij alleen jij weet wat het echte leven is en jij kent echte pijn at het leven soms moeilijk wennen is en niet altijd zo fijn.pijn is niet in woorden uit te drukken maar woorden worden helaas vaak in pijn uitgedrukt.zo ben jij ook niet,weinige zien jou verdriet.wat ik aan je vroeg wil jij me daarin nog een kans geven desondanks alles ben jij de man in mijn leven.ik denk nu steeds had ik het maar niet gevragen,zou jij ddan uit jezelf een opening durfen wagen.en verder ga ik jou zeker rust geven dat meen ik ook vanuit mijn hart, godveromme ali wat ben je nog zo hard.