Voorbij het leven
In de kerk zingen ijle klanken
ik zie het koor, hoor het lied
dalend over de banken
vertolkt dit het verdriet
De man die er niet meer is
ligt in zijn witte kist
hij krijgt zijn laatste Mis
je weet dat je hem voortaan mist
Een laatste groet, een laatste blik
woorden die hem gedenken
met een ingehouden snik
is dit wat je nog kunt schenken
Elke keer komt dit weer
het onherroepelijke, het einde
het heelt en het doet ook zeer
de zin, de ziel, het zijnde.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Dinsdag, juli 14, 2015 19:58 |
| de lieve ziel die je zeert, die je zo hebt begeerd, brengt je het weer zien te willen herkennen hans |
|
| Aquarel: | Maandag, juli 13, 2015 18:24 |
| Pijnlijk mooi verwoord. Veel sterkte. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Jose van Rosmalen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 juli 2015 | ||
| Thema's: | ||