Op de stoel languit
ga ik volle vaart
recht vooruit

met eindbestemming onbekend
naar buiten kijken
mezelf met de ander vergelijken
weet ik dat er buiten mijn trein
nog tientallen anderen zijn

en daarin reizen honderden anderen mee
eerste klas, tweede klas of in de stiltecoupé
met de conducteur die ons allen controleert
en ons in sociale conventies structureert

gesterkt en urenlang bepaald
met een gerechte rug
in deze opgesloten ruimte verdwaald

in de trein kijk ik naar de weg achter me
al wat kilometers afgelegd
en alweer bijna vergeten
wat er allemaal tegen me is gezegd

in de trein onderweg
naar iets, voelt als niets
het leven, in al zijn puurheid
elke seconde gegeven

de geur, de weg, het spoor
het uitzicht uit de ramen
komen hier ineens
verschillende sporen samen

de trein stopt
af en toe op een station
stopt hij om mensen mee te nemen
gaat verder vanwaar hij begon

zijn we allen op weg
maar soms
rijdt hij niet verder door pech

wanneer je het niet meer vertrouwd
verdient de trein soms
een wisseling, zorg en onderhoud

besef ik maar al te goed
zorgen maken heeft geen zin
want hoe dan ook
ik zit er al dan niet in

in deze snel rijdende trein
en daar kan ik over gaan denken,
maar ik kan er ook
simpelweg gelukkig mee zijn!