Als een verdorde bloem in de Sahara woestijn sta ik te midden van luid, bijna vakantie, gekrakeel
Verdoofd hoofd, ogen die spreken van verdriet maar zwijgen tegen jou
Ik voel me niet meer mezelf, ik ben niet meer heel
Is dit mijn straf omdat ik van je hou?
Jij doet vrolijk tegen iedereen en praat over je kippen
Mijn blikken ontwijkend, je slippers uitgeschopt
Hoe krijg je de woorden over je lippen
De lippen die mij nog geen twee weken geleden lieten thuis komen in mijn droom
Je armen die me meenamen op een spannende reis waarvan ik me de eindbestemming toch anders had voorgesteld
Jouw prachtige lichaam, rank als een elf maar toch sterk als een boom
Ik voel opnieuw de tranen vechten om voorrang achter mijn ogen
Mijn keel knijpt zich toe
Alle hoop is vervlogen
Jij voelt niet hetzelfde, bent niet verliefd
Met die woorden heb je gisteren mijn hart doorkliefd
Af en toe vergeet ik het door de drukte voor heel even
Maar dan zie ik ons weer voor me, daar, op die boomstam in de regen
En weet dat ik verder moet met mijn leven
Blij dat ik niet tot het einde ben gegaan, triest dat ik je niet helemaal heb gehad
Hoe tegenstrijdig kan het zijn
Ik val in een diep zwart gat
( en daar blijf ik voorlopig maar even)