jij laat me toe
jij spreekt van anders-zijn
van eigen wegen gaan
met zon over de nevelige bergen;
mij doen mijn ogen pijn
al krijg ik alles, zelfs de maan
misschien ook wel een beeld van jou
ben ik verdomd normaal
verlies mijn pad in ’t rulle zand
en anders in de binnenhoven
- lief mij, zeg jij
en ‘k zie de voegen
in d’ afbladderende wand
zie ’t groene mos
en ook kadavers van wat vliegen
in brede spinnenwebben
graffiti op de gevels
en ‘k neem jou in mijn armen
die naar je warmte hunkeren
jouw zachte huid en al
de eeuwig lang gekende rimpelingen
jij laat me toe
en sluit de wereld uit
sunset 23-07-2015
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, juli 24, 2015 08:52 |
H. Mariette, Dank je wel voor je lezen en waarderend reageren. Lieve genegen groet en heel fijne vrijdag, |
|
| H. Mariette: | Vrijdag, juli 24, 2015 06:36 |
| mooi deze :) | |
| sunset: | Donderdag, juli 23, 2015 21:52 |
kimmytje Dank je voor je prachtig en een heel fijne donderdagavond. Lieve groetende genegenheid, |
|
| kimmytje: | Donderdag, juli 23, 2015 21:31 |
| Prachtig! Heel graag komen lezen Liefs Kimmy |
|
