Ook Al Sterven Overal Mensen
Wij bouwen onze huizen.
Onze torens zijn hoog.
De steden zijn futuristisch.
Achter de dijken is het droog.
Mensen leggen de basis voor hun
Eigen progressiviteit; schaken
Zichzelf een weg naar de moderniteit.
Wij neigen naar meer, naar hoger,
Naar veel. Ik wil het hebben en
Niet slechts een deel.
Wij bouwen onze tankers.
Onze mammoeten zijn groot.
De raketten zijn onovertroffen;
Leggen de Melkweg bloot. Mensen
Reizen door de ruimte, sneller dan de tijd;
Breken door de grenzen van hun eigen realiteit.
Wij neigen naar het onmogelijke, naar het oneindige
Deel. Het infiniete verlangen van het hebberige veel.
Ook al sterven overal mensen aan honger, oorlog
En pest; Onze honger naar het hebben,vernietigt
De rest. Wat is ons het leven van een ander mens waard,
Wanneer met zijn redding niet onze roem wordt vergaard.
Ergens staat ineens een wereld stil; niet langer van zin
Wat de mens van hem wil.
Ook al sterven overal mensen ver van haver, tarwe en gerst;
Ons zal het worst wezen, ons is het zo wel best. Wat is ons
het leven van een ander mens waard, wanneer het niet onze
Mond vult en ons tegoed spaart. Ergens staat ineens een
Wereld stil; niet langer van zin wat de mens van hem wil.
Onze torens zijn hoog.
De steden zijn futuristisch.
Achter de dijken is het droog.
Mensen leggen de basis voor hun
Eigen progressiviteit; schaken
Zichzelf een weg naar de moderniteit.
Wij neigen naar meer, naar hoger,
Naar veel. Ik wil het hebben en
Niet slechts een deel.
Wij bouwen onze tankers.
Onze mammoeten zijn groot.
De raketten zijn onovertroffen;
Leggen de Melkweg bloot. Mensen
Reizen door de ruimte, sneller dan de tijd;
Breken door de grenzen van hun eigen realiteit.
Wij neigen naar het onmogelijke, naar het oneindige
Deel. Het infiniete verlangen van het hebberige veel.
Ook al sterven overal mensen aan honger, oorlog
En pest; Onze honger naar het hebben,vernietigt
De rest. Wat is ons het leven van een ander mens waard,
Wanneer met zijn redding niet onze roem wordt vergaard.
Ergens staat ineens een wereld stil; niet langer van zin
Wat de mens van hem wil.
Ook al sterven overal mensen ver van haver, tarwe en gerst;
Ons zal het worst wezen, ons is het zo wel best. Wat is ons
het leven van een ander mens waard, wanneer het niet onze
Mond vult en ons tegoed spaart. Ergens staat ineens een
Wereld stil; niet langer van zin wat de mens van hem wil.
Reacties op dit gedicht
| Stroejaro: | Donderdag, augustus 06, 2015 22:18 |
| Een bijzonder en intens schrijven, graag gelezen. | |
| kimmytje: | Donderdag, augustus 06, 2015 21:23 |
| Diepgaand dit, Met aandacht gelezen Liefs Kimmy |
|
| karinvangelder: | Donderdag, augustus 06, 2015 15:03 |
| intens Willem . hopelijk zal het ooit anders worden h groet x Karin |
|
| karinvangelder: | Donderdag, augustus 06, 2015 15:02 |
| intens Willem . hopelijk zal het ooit anders worden h groet x Karin |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, augustus 06, 2015 09:21 |
| hier is over nagedacht een mooie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Willem B. Tijssen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 augustus 2015 | ||
| Thema's: | ||