Roze
Roze
lachte mij toe met haar verleidelijke
schoonheid tegen het blauw van de
hemel boven de dijk die ik juist
beklom om deelgenoot te worden
van de onmetelijke wereld achter haar
waar alleen vogels een stem hebben
lichtvoetig klom ik opwaarts zwijgend
glimlachend menend dat dit ons
ontmoeten al waardevol zou maken
tot ik de top bereikte en de leegte
mij haar eindeloze stilte toonde
echter zonder een spoor van roze
zij had juist haar handdoek opgerold
en was langs de andere kant van de dijk
weggegaan zonder naar mij te zien
verdwenen,
als een Fata Morgana
Reacties op dit gedicht
| september: | Maandag, augustus 10, 2015 16:07 |
| Het is degelijk humorvol dit gedicht maar ook tegelijk heel mooi in beelden geschetst alsof ik als lezer het voor me kon zien :) Liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: H.J. |  
|
|
| Gecontroleerd door: H.J. | ||
| Gepubliceerd op: 09 augustus 2015 | ||
| Thema's: | ||