De oude stoelen
De oude stoelen
de tafel voelt zich alleen
als gezelschap, twee stoelen
de andere zijn kreupel
liggen uiteen bij de haard
de twee die over blijven
zien het en huiveren
een van hen wankelt wat
voelt zijn einde naderen
bezeten houd hij zich goed
maar toch wordt het zichtbaar
hij zal naar het hoekje moeten
voor zijn stramme poten begeven
er kwamen nieuwe stoelen
die pronken met hun stijl
de oude stoelen stonden samen
als de haard brand is er beklemd gevoel
ela
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: ela |  
|
|
| Gecontroleerd door: ela | ||
| Gepubliceerd op: 15 augustus 2015 | ||
| Thema's: | ||