Een stil menselijk verlangen.
Mijn hart was een open boek,
maar het kan nu niet meer spreken.
Steeds weer is het die vloek,
die mijn hart opnieuw doet breken.
Ik wilde altijd zo graag geven,
maar het is beter van niet.
Want het bedreigt voortdurend mijn leven,
en er is toch niemand die het ziet.
Ook het winnen van vertrouwen,
daar faal ik steeds maar weer.
Nooit iets op kunnen bouwen,
dat verscheurt mijn hart, keer op keer.
Het verdriet rolt over mijn wangen,
het mag gewoon niet zo zijn.
Een stil menselijk verlangen
om een beetje gelukkig te mogen zijn...
maar het kan nu niet meer spreken.
Steeds weer is het die vloek,
die mijn hart opnieuw doet breken.
Ik wilde altijd zo graag geven,
maar het is beter van niet.
Want het bedreigt voortdurend mijn leven,
en er is toch niemand die het ziet.
Ook het winnen van vertrouwen,
daar faal ik steeds maar weer.
Nooit iets op kunnen bouwen,
dat verscheurt mijn hart, keer op keer.
Het verdriet rolt over mijn wangen,
het mag gewoon niet zo zijn.
Een stil menselijk verlangen
om een beetje gelukkig te mogen zijn...
Reacties op dit gedicht
| ILse Bruintjes: | Maandag, augustus 17, 2015 22:42 |
| Herkenbaar mooi geschreven | |
| remie: | Maandag, augustus 17, 2015 13:50 |
| Op de zijlijn van het leven Sta je stil te dromen Totdat die ene uitgestoken hand Naar je toe zal komen Droog je tranen maar Stil je verdriet Ineens is er iemand Die jou wel ziet..... |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Maandag, augustus 17, 2015 13:33 |
| wat herkenbaar en ik denk voor heel velen mooi verwoord |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Frans07 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 17 augustus 2015 | ||
| Thema's: | ||