(bijna) gewonnen strijd
Mijn ogen vallen bijna dicht,
ik ben moe.
Moe van het vechten.
Van het vechten,
tegen mijn grootste vijand.
Mezelf.
Maar ik weet,
als ik nu ga rusten,
geef ik mezelf een voorsprong.
En ik weet niet,
of ik het dan nog winnen kan.
Ik zal door moeten gaan,
Ik weet,
ik ben er bijna,
en dan,
als ik mezelf heb overwonnen,
kan ik rusten.
En als ik dan
ben uitgerust,
kan ik weer alles aan.
Ik zal dan met goede moed,
richting de toekomst gaan.
Reacties op dit gedicht
| brazina: | Zondag, november 03, 2002 16:42 |
| heeeeey, kom op!!! je gaat niet opgeven hoor!!!! als je het niet meer aan kan mail me dan plz!!!! ook al ken ik je niet wil ik je helpen en je leren kennen als nodig is!!! ikzelf zit ook met een probleem en niemand luisterd en weet dus hoe dat ik en wil jou graag een luisterend oor bieden. veel sterkte en ik hoor maybe nog van je!!! kuzzz sabrina |
|
Over dit gedicht
| Auteur: WritingMoon |  
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 24 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||