Nooit meer zoals het was
mijn hart fluistert
terwijl ik je aankijk
mijn tranen branden
maar heel stil
luister ik naar je
wel met gebalde vuisten
voel me zo machteloos
wil mijn armen om je heen slaan
maar weet dat dat op dit moment
niet echt mag
dus luister ik
terwijl mijn ogen troostend fluisteren
ja soms
is de liefde echt heel hard
mijn nagels
knijpend scherp
in mijn handpalmen
de wind fluistert
zachtjes
nee dit komt nooit meer zoals het was
Reacties op dit gedicht
| Willem B. Tijssen: | Zondag, september 27, 2015 17:46 |
| Maar misschien is het goed zoals het is. Als het niet kan zoals het moet, moet het zoals het kan. En soms, is daar eventjes niets mee mis. | |
| teun hoek: | Zondag, september 27, 2015 13:49 |
| open en heftig , strijd rond verlies. Sterkte. th | |
| Anneke Bakker: | Zondag, september 27, 2015 12:19 |
| hoe droefmooi zet jij je troostwoorden voor jouw geliefde neer Cobie, het ontroert me. Lieve zonnige groet voor beiden. Anneke |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, september 27, 2015 10:56 |
| Jacoba toch! | |
| Mamke: | Zondag, september 27, 2015 10:36 |
| Voelbaar gedicht! Sterk geschreven... | |
Over dit gedicht
| Auteur: windwhisper |  
|
|
| Gecontroleerd door: windwhisper | ||
| Gepubliceerd op: 27 september 2015 | ||
| Thema's: | ||