zo ver geraak ik niet
wanneer letters asiel zoeken
altijd een uitweg vinden
zijn zij toch niet meer
dan slechts geschenken van het leven
muziek waarvan de klanken
bijeen passen als deze
jouw haar zie ik vergrijzen
en jij kent mijn ver-gereisd verdriet
waarover ik steeds schrijf
en dat uiteindelijk toch
niets meer is dan een monotone toon
die echter nimmer eindigt
nooit meer verdwijn ik
wanneer wij 't onverwachte gaan
de mond stilleggen
en ons zo plaatsen dat er geen licht
meer op ons schijnt en 't eender is
welk deel ons blijft
uiteindelijk vormt er zich altijd wel iets
dat zich in woorden uit
voor tijden dat het dichten zwijgt
en er slechts stilte spreekt
zo ver zal 'k niet geraken
want ik verdwijn eerder dan jij
sunset 14-10-2015
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, oktober 14, 2015 15:17 |
Jannie Scheybeler de Jonge, Anneke Bakker, Dank jullie wel voor jullie lezen en heel fijn reageren en geniet verder van een liefdevolle woensdagnamiddag, |
|
| Anneke Bakker: | Woensdag, oktober 14, 2015 14:22 |
| Als het dichten zwijgt en de stilte spreekt zullen wij naar die stilte luisteren Sunset , want ook dát is een kostbaar geschenk van het leven. Mooie poëzie dit ! Warme groet stuur ik je . Anneke |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, oktober 14, 2015 13:56 |
| heel erg mooi weer | |
| sunset: | Woensdag, oktober 14, 2015 13:38 |
Mamke, Dank je wel voor je lezen en mooi complimenterend reageren. Nog een heel fijne woensdagnamiddag en warme genegen groet, |
|
| Mamke: | Woensdag, oktober 14, 2015 13:31 |
| Prachtig, jouw woorden vormen altijd weer een mooi gedicht... | |
