Krassen
Ik voel me alleen op de wereld,
mensen verlaten me voor altijd,
toch word ik getroost,
door het mes dat in mijn polsen snijd,
ik kan het niet vergeten,
er is teveel gebeurd,
vanbinnen raakt het steeds meer gebroken,
m'n armen worden rood gekleurd,
de waarheid komt naar boven,
door de krassen in m'n huid,
ga hier weg,
schreeuwt mijn lichaam uit,
toch blijf ik het voelen,
die onzichtbare pijn,
als ik het kon vergeten,
dan zou alles anders zijn
mensen verlaten me voor altijd,
toch word ik getroost,
door het mes dat in mijn polsen snijd,
ik kan het niet vergeten,
er is teveel gebeurd,
vanbinnen raakt het steeds meer gebroken,
m'n armen worden rood gekleurd,
de waarheid komt naar boven,
door de krassen in m'n huid,
ga hier weg,
schreeuwt mijn lichaam uit,
toch blijf ik het voelen,
die onzichtbare pijn,
als ik het kon vergeten,
dan zou alles anders zijn
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Woensdag, december 20, 2017 09:40 |
| Heel verdrietig. Er zijn echt mogelijkheden om deze cirkel te doorbreken. Al duurt het lang en al is het zwaar, maar dit is voor jezelf ook moeilijk vol te houden. Liefs, Aquarel |
|
| WatchingMe!: | Dinsdag, december 15, 2015 02:45 |
| Sterkte! Goed verwoord | |
| wijnand.: | Woensdag, oktober 14, 2015 17:32 |
| het weer is al niet vrolijk en hier word je nog vrolijker van | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, oktober 14, 2015 17:20 |
| sterkte hoor!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: _xrose | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 14 oktober 2015 | ||
| Thema's: | ||