Rust
Rust
eindelijk
rust
zolang
heb ik de dagen
niet voor aanvang
meer gekust
rust
eindelijk
rust
-
de zee vervlakt
waar de golf
van mijn allergrootste angst
op de fundamenten van mijn strijd
in flinterdunne stukken brak
ik mag
ik zal
nog leven
-
geven
het leven geven
beleven
in de ogen
van het allernieuwste
klein geboren
hoopje wonder dat er is
het was
het laatste
stukje ster geflonker
dat ik in
het spansel van dit leven
had gemist
Reacties op dit gedicht
| Cor van Vliet: | Woensdag, oktober 21, 2015 08:53 |
| Zuivere taal is dit | |
| windwhisper: | Dinsdag, oktober 20, 2015 22:09 |
| prachtig heel bijzonder | |
| Dasje (lucky): | Dinsdag, oktober 20, 2015 20:03 |
| Dit klinkt zo ontroerend hoopvol blij... Alsof jouw woorden van dieper dan diep recht op mijn scherm komen. Zo bijzonder mooi! vriendelijke groetjes, Dasje ;o] |
|
| wijnand.: | Dinsdag, oktober 20, 2015 19:50 |
| vertederend | |
| karinvangelder: | Dinsdag, oktober 20, 2015 18:55 |
| sluit mij bij Anneke's reactie aan John . fijn dat je weer schrijft ! liefs x Karin |
|
| Anneke Bakker: | Dinsdag, oktober 20, 2015 16:22 |
| Zo blij je weer te lezen John, en met zo'n heftig gedicht wat me erg ontroert. Ik hoop dat het goed met je gaat en stuur je een hele warme groet. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 20 oktober 2015 | ||
| Thema's: | ||