Uitgevochten


Het laatste blad wat jij liet vallen
was het blad voor jouw mond
Geen paradijs meer maar getallen
mijn geluk ging door de grond

De eisen in een pakket gevat
van ons samen het leeuwendeel
Maar luister nu maar lieve schat
het werd mij toch al veel te veel

Neem maar wat je hebben wil
alles draagt herinnering aan jou
Mijn hart wat klopte blijft nu stil
heb van mijn keuzes nu berouw

In al mijn pogen om jou te schaken
had ik mij uiteindelijk verrekend
Van alle oh’s en ah’s die jij deed slaken
heeft er geen echt wat betekend

Jouw toneelspel bracht jou weelde
maar liet jou tenslotte arm als mens
De gevoelens waar jij mee speelde
zijn gesneuveld op onze grens

Hier scheiden dan onze wegen
jij bezwaard en ik enigszins bevrijd
Jou kom ik gelukkig niet meer tegen
geloof me het was de hoogste tijd