Wakker worden huilend, snikkend om alles wat men niet ziet. Dromen van toen, met de liefde, de vreugde en het verdriet.
Het doet zeer, het verward, het steekt, maakt mij verdrietig maar ook zo week. Kijken en voelen wat ik voelde, weten wat ik weet.
Ik wil niet terug naar toen, ik wil het niet nog eens overdoen. Had ik het maar zo of zo gedaan? Wat had ik anders kunnen doen? Had het dan wel zo gelopen als ik ……..?
Zoveel vragen, die gaan door mij heen.Is dit een manier om te rouwen om wat er niet meer is. Terug gaan in de tijd en zo keihard voelen wat ik mis.
Niemand aan wie je het vertellen kan want ik was het al vrijwillig kwijt. Niemand die ik kan vertellen hoezeer het mij spijt.
Dat ik niet opkwam voor mijzelf zodat het makkelijker werd voor ons. Dat we dan hadden geleerd hoe het ook kon, praten en lachen met elkaar.
De liefde was er, die is nooit weggeweest. We hielden van elkaar. In mijn leven ben je er altijd geweest.
Waarom voelt het verdriet als iets wat niet kan. Het idee dat ik niet begrepen word. Ik kan niet meer even ….. en niet …….
Ook al waren we niet meer samen. Het voelt of ik er geen recht op heb maar verdomme!! Het doet zo’n pijn. Ik wil niet meer dromen van wat is geweest, of nog had kunnen zijn.