Zij brak schoonheid
zij brak schoonheid
ik vond haar op strand
ontgroeid aan het zand
en zout van de zee
rankte in onstuimig
vallende golven
met wit bloeiend schuim
ik nam haar mee
maar zij brak schoonheid
in vertakte broosheid
stalde haar uit
op de scheidingsmuur
tussen duin en tuin
maar zij verdween
slechts een spoortje zand
dwarrelde nog op de rand
wil melker
10/11/2015
Reacties op dit gedicht
| Stroejaro: | Dinsdag, november 10, 2015 13:05 |
| Heel mooi, graag gelezen dit prachtige, beeldende gedicht. | |
| Anneke Bakker: | Dinsdag, november 10, 2015 08:57 |
| Ja Wil tussen duin en tuin ligt vaak veel schoonheid dat zomaar door de golven wordt meegesleurd naar de open zee, broosheid achterlatend. Mooi en broos gedicht. Warme groet. Anneke |
|
| Mamke: | Dinsdag, november 10, 2015 08:57 |
| Prachtig! Echt een gedicht waar ik van hou, als mens van zee, zand en duinen... | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 10 november 2015 | ||
| Thema's: | ||