Onmacht
Een ochtend met gelach
blikken die elkaar weer kruisen
die de dag vol fluisteren
leven in
en met elkaar
moeders, vaders, kinderen
vrienden en verwant
gevoelde zielen
de avond is voor hen
het samenzijn hun meest
vermogend altaar
van ervaren
totdat ze in de waan
van anderen dwalen
en de nacht, zo donker
nu voorgoed hun ogen sluit
het einde van
hun sterren luidt
-
oorlog
verscheurend
en niet bevattend
zinloos reiken naar geweld
het is een onvoorstelbaar
gruwelijk streven
als geen enkel leven
in de ogen van
een ander telt
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Dinsdag, november 17, 2015 17:41 |
| Bijzonder mooi beschrijf jij hier het verdriet en de waan van dit vreselijk drama John. Hoe is het toch Godsmogelijk. Heel stil gelezen. Warme groet stuur ik je. Anneke |
|
| september: | Dinsdag, november 17, 2015 16:19 |
| Hartbrekende onmacht en heel sterk verwoord in je gedicht. Bijzonder mooi geschreven John. Liefs | |
| Mamke: | Dinsdag, november 17, 2015 16:06 |
| Inderdaad, niet te begrijpen! | |
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 17 november 2015 | ||
| Thema's: | ||