Jaargetijden
Bruin dwarrelt het ooit
zo groene leven langs me heen.
Het dekt de wortels die het in
vervlogen tijden samenbracht
en sterft er nu, alleen
Ik loop langs afgesleten paden,
enigszins verblind
door de schoonheid van het zonlicht,
dat traag door kaalgeslagen takken
een nieuw, verloren, evenwicht hervindt.
Het is de wind
die hier als bruid
van ijzig koel gevoelen
zo de eerste stappen
van de naderende winter luidt
Met mijn jas
wat hoger opgetrokken
kader ik de grenzen
van het eigen rijk
vermogen af
en zie
de stilte
van de schoonheid
het verval
en opkomst van
bestaan
waar ik als kind
nog spelend
met volwassenheid
mijn eigen
stukje weg
mag gaan
-
Reacties op dit gedicht
| John Kroos: | Zaterdag, november 28, 2015 00:05 |
| Dank jullie voor de mooie reacties, ik ben er erg blij mee.. | |
| Stroejaro: | Vrijdag, november 27, 2015 16:44 |
| Werkelijk prachtig! | |
| Anneke Bakker: | Vrijdag, november 27, 2015 16:11 |
| Ben het met Wijnand eens John, zo mooi hoe jij hier de schoonheid van de stilte verwoordt, ik doe er een strik omheen. Fijn weekend wens ik je. Anneke |
|
| wijnand.: | Vrijdag, november 27, 2015 15:49 |
| één van de mooiste gedichten die ik de afgelopen tijd hier las één om intelijsten |
|
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 27 november 2015 | ||
| Thema's: | ||