een mooi wit blad papier
heb ik gekregen
wit maar niet voor lang
ik teken en versier
gebroken lijnen
gebogen lijnen
krullen en symbolen
rijk aan kleur en eigenzinnigheid
soms zal de precisie primeren
zal ik binnen de lijntjes kleuren
maar er zijn ook krabbels
die met de grillen van mijn hand
willekeurig erop werden gegooid
en wat een kunstwerk
dat het geworden is
al merk ik het niet altijd op
en één ieder nauw aan het hart
krijgt een plaatsje
als een piece de resistance
onmisbaar in het geheel
ze geven kleur en vorm
ze bepalen de compositie
en het gevoel
dat mijn meesterwerkje heeft
tot ik op een dag
mijn rug keer
zonder pardon
zonder verantwoording
zonder reden
als een grimmige gluiperd
uit een donkere hoek
neemt de schim mijn blaadje
mijn liefste, breekbare blaadje
en scheurt er en groot stuk uit
tranen met tuiten
aanschouw ik mijn gescheurd papier
dat nu in twee stukken voor me ligt
verwoed zoek ik het missende stuk
misschien kan ik het plakken
misschien kan ik het lijmen
maar ik moet aanvaarden
het is wat het is
want de compositie werkt niet meer
de toon die werd gezet is gevallen
en de kleuren zijn precies vervaagd
dan probeer ik toch
met al mijn creativiteit
het kunstwerk te herstellen
ik gebruik andere kleuren
ik gebruik nieuwe vormen
ik maskeer de omlijning
die geen vlakke figuur meer vormt
maar hoe ik ook probeer
het zal nooit meer zal kloppen
en nooit meer zo mooi zijn
als het voorheen was.