Ode aan Jan Buytaert
Ver weg van het stadslawaai
schilderde hij de stilte waar hij
zoveel van hield terwijl de koele
zomerwind waaide door z'n kiel.
Want zijn ziel was een astronaut
die verre reizen maakte door de
kosmos, hij was wat buytenaerts.
Hij was een giraf in de steppe
die alles snel had gezien maar
ook gauw mensenfouten vergaf
zonder nog een keer om te zien.
Onlangs bezocht ik z'n graf
samen met een blondine die
zich ooit aan hem blootgaf.
Het werd een blij weerzien.
Hij heeft echter nooit 'n trouwring
gedragen maar ik wed dat in de
hemel vele witte bruiden hem
ten huwelijk zullen vragen...
Ja, hij is één van de groten der Aard.
Lang leve Jan Buytaert!
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Zondag, december 20, 2015 20:44 |
| Wat een geluk die éne blondine die zich ooit aan hem blootgaf verder was ie blijkbaar ng met vanalles aant werk die vele witte bruiden ja van stilleven gesproken |
|
| Claudelaire: | Zondag, december 20, 2015 20:24 |
| zie ook: www.deleunstoel.nl | |
Over dit gedicht
| Auteur: Claudelaire | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 20 december 2015 | ||
| Thema's: | ||