Ontspiegelt
Ik raap gerafelde randen rood
handen bloeden bloot maar ik voel niet
wat me in ontsteltenis verdoofd.
Je liet spiegels alle kanten barsten
dwarrelden in splinters naar benee
in één klap stierf ik met je mee.
Zo zie ik duizend delen reflectie
wat leek op perfectie bleek gebroken
je hebt het vernield, verloochend.
Nu zit je op de grond geknield
over je spiegelbeeld gebogen
met ogen dichter dan gesloten.
handen bloeden bloot maar ik voel niet
wat me in ontsteltenis verdoofd.
Je liet spiegels alle kanten barsten
dwarrelden in splinters naar benee
in één klap stierf ik met je mee.
Zo zie ik duizend delen reflectie
wat leek op perfectie bleek gebroken
je hebt het vernield, verloochend.
Nu zit je op de grond geknield
over je spiegelbeeld gebogen
met ogen dichter dan gesloten.
Reacties op dit gedicht
| Artifex: | Dinsdag, december 22, 2015 20:36 |
| met ogen dichter dan gesloten, mooi! Fijn je weer te lezen, jammer van de aanleiding (vermoed ik) |
|
| Looortje: | Dinsdag, december 22, 2015 19:40 |
| Ondanks de spelfout. Dank september. | |
| september: | Dinsdag, december 22, 2015 15:12 |
| Sterk staaltje schrijven. Ik vind het mooi. Liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: Looortje |  
|
|
| Gecontroleerd door: Looortje | ||
| Gepubliceerd op: 22 december 2015 | ||
| Thema's: | ||